Złote Aleje

-Laj, laj, laj, laj - nuciłam sobie pod nosem radosnym tonem. W końcu dostałam normalną pracę, bo to czym wcześniej się zajmowałam nie każdemu się podoba. Siedziałam sobie na swoim wilczku, trzymając w jednej dłoni długi patyk z łuczywem na końcu. Wkrótce słońce zajdzie a do moich obowiązków będzie należało oświetlenie tej dzielnicy. Klepnęłam wolną ręką w ciałko wilka by zatrzymał się.
- No i co Saa...
Gdy tylko zwróciłam się w ten sposób do wilka ten od razu warknął. Nie lubił gdy tak się do niego zwracam, jednak lubiłam go drażnić i wdawać się z nim w kłótnie o ile to było możliwe.
-No już, już Sagarell, trzeba zobaczyć jak to wszystko działa.
Zeszłam z niego podchodząc do jednego z drzew gdzie odłożyłam łuczywo. Podeszłam do najbliższego z lampionów aby im się przyjrzeć.

Uliczką kroczyła postać z tobołkiem na ramieniu. Był dość wysoki, krok miał powolny i miarowy, więc albo mu się nie spieszyło, albo pogrążył się w swoich myślach tak bardzo, że zapomniał o tym, co działo się dookoła niego. W przypadku Libry Taegana ta druga opcja była o wiele bardziej prawdopodobna, choćby dlatego, że teoretycznie pałacowemu kronikarzowi zawsze gdzieś się spieszyło.
Zmierzchało. Ludzi na drodze było mniej, w domach zapalały się pierwsze światła. Libra wyczekiwał blasku latarni.

-No dobra Sagarel czas zacząć robotkę, już zmierzcha.
Byłam podekscytowana jak dziecko, które pierwszy raz coś ukradło. No nie trochę spaczone te moje myślenie, ale tak to jest jak wychowuje wśród złodziei. Po dokładnym zbadaniu doszłam do wniosku, że te całe lampiony są o wiele lepsze niż w Amalur, w końcu świeca "wiecznym ogniem". Jak mi to wyjaśnili. Było widać też, że są przystosowane do ciepła jak i zimna. Z tego co się już dowiedziałam większość roku trwa tu zima, ale nie przeszkadzało mi to na wzgląd, że sama mieszkałam w górach gdzie pogoda wciąż się zmieniała. Jednak cieszyłam się, że trafiłam tutaj w porę cieplejszą. Wilczek podał mi moje łuczywo- Ach jaki wytrenowany- i już miałam zapalić pierwszy lampion gdy Sagarell zawarczał
- ostatnio coś często warczysz - zwróciłam się do wilczka, ale szybko zauważyłam że tym razem miał powód.
-Ach witam - Powiedziałam do nieznajomego radośnie.

Jedyne widoczne oko Libry rozjaśniło się, jakby mgła się w nim rozeszła i kronikarz zamrugał. Przystanął.
- Dobry wieczór - odrzekł. - Przepraszam, chyba się zamyśliłem... no tak, pani jest tym nowym latarnikiem?
Sięgnął do swojej sakiewki i wydobył z niej notesik i pióro.

-A tak, tak, od dziś zaczynam - odpowiadałam radośnie - Zapaliłam łuczywko i przechodząc obok lampionów zapalałam je po kolei. Nie było to trudne zadanie, ani nie było w tym nic aż tak ciekawego jednak sama taka praca sprawiała mi radość.
- A Pan kim jest? -zapytałam bezpośrednio, jednak póki co już więcej nie zwracałam na niego uwagi, jedynie musiałam trzepnąć Łuczywem Sage by nie warczał jak głupi. Wilk trzymał się blisko mnie i patrzył wrogo na nieznajomego.

- Jestem pałacowym kronikarzem - odrzekł. - Libra Taegan. Chciałbym się czegoś o panience dowiedzieć, do kroniki urzędu.
Otworzył notesik.
- Mogę?

Zatrzymałam się nagle przy kronikarzu.
-Ale że tak o mnie -? Moje różne barwne oczka aż świeciły z zachwytu, a tak na prawdę po prostu odbijało się w nich światło z pobliskiej latarni.
-Zobacz Sagarell, jaki  miły pan - zwróciłam się do wilczka jednak szybko zwróciłam uwagę na Librze.
- Jeśli to panu odpowiada, to nie ma problemu. Na tyle ile mogę tyle odpowiem. - no cóż w końcu wszystkiego nie mogła też powiedzieć.

Libra zerknął na wilka. Trochę się znał na opiece nad nimi, w końcu on sam dosiadał wilczycy, ale zwrócił uwagę na szczególną relację łączącą tych dwoje. On osobiście nie poświęcał Cahan tyle czasu, by mógł nazwać ją przyjaciółką.
- Chciałbym mieć wszystko na czysto w papierach. Mogę poczekać, aż skończy panienka pracę i wtedy gdzieś usiądziemy, dobrze?
W tobołku na plecach dźwigał, Kronikę Stolicy. Właśnie wracał z pasowania nowej Wielkiej Mistrzyni Uczelni. Impreza była przednia.

-Nie ma problemu. - Podrzuciłam kijek z łuczywkiem i szybko zajęłam się resztą lampionów. Skacząc i używając swej zwinności nie zajęło mi to wiele, tak mi się wydawało tym bardziej że wcześniej też zapaliłam część latarni. Przy ostatniej zatrzymałam się. Wzięłam same łuczywko w dłoń i przedostałam się najbliżej jak mogłam do lampionu. Chciałam zobaczyć z bliska moment zapalenia. Gdy to zrobiłam wróciłam z Sagarellem do pana kronikarza.

Libra w tym czasie przysiadł sobie na jakiejś ławeczce. Nadal wyglądał na rozkojarzonego. Kiedy panienka latarnik powróciła, wstał. Poprawił tobołek na ramieniu.
- Panienka gotowa? Więc tak, mogę prosić panienki godność?
Otworzył swój notesik.
W zasadzie to nie wyglądał na miłośnika literatury. Opaska na oku wskazywała raczej awanturniczy tryb życia, a choć Libra nie był potężnej budowy, jego sylwetka nie wskazywała też na to, by całe dnie spędzał na skrobaniu w kronikach. Potarł się jedną dłonią po karku.

Prawdopodobnie byłam zbyt łatwowierna, nie to co mój wilczek ale był ze mną a ja też umiałam co nieco więc się nie bałam. W razie co mogłam mu przywalić z kijka. Ale byłam już za bardzo nim zainteresowana. Przysiadłam sobie obok Kronikarza, a Saga położył mi się w nogach.
- Jestem Nihal Troisi. - Odpowiedziałam bezczelnie patrząc się to na jego tobołek albo na opaskę na oku. No co zainteresowało mnie to.

Libra nie zwrócił uwagi na tę bezczelność, ponieważ jego jedyne oko utkwione było w notesiku, kiedy zapisywał jej imię i nazwisko pięknym, równym i ozdobnym pismem.
- Pochodzi panienka z Shiwath? - spytał. - To nie są ważne informacje, więc nie musi ich panienka udzielać. Te pytania wynikają wyłącznie z tego, że lubię mieć w kronice komplet informacji.
Uniósł na nią wzrok i uśmiechnął się, pogodnie a jednak było w tym coś łobuzerskiego.

Spodobał mi się ten uśmiech, może dlatego że w przeszłości sama często miałam podobny. Oczywiście jednemu osobnikowi się to nie podobało, ale mimo to Sagarell tylko warczał cicho a ja co chwilę ręką go uspokajałam.
-Ach nie. Pochodzę z kraju Amalur, a dokładnie z Yolvan.
Odpowiedziałam szczerze. Pewnie i tak za wiele nie słyszał o tej krainie. Patrzyłam na notesik i zastanowiłam się czy dobrze mu sie tak pisze. Może i dopiero co zapaliłam latarnie jednak światło mogło być za słabe tym bardziej że używał on jednego oka.
- Czy dobrze siępanu tak pisze z tym jednym okiem no i przy takim świetle? Nie zaszkodzi to temu zdrowemu oku? - Zapytałam spokojnie. Nie żebym się jakoś specjalnie martwiła ale jednak można czasem udawać grzeczną.

Nihal nie doceniła Libry. Stwierdzenie, że jego wiedza była szeroka, było pewnym niedopowiedzeniem.
- Ah, mały kraj, ale surowy i niełatwo tam żyć - rzekł. - Góry, pustynie... mimo wszystko właśnie takie miejsca uczą przetrwania, prawda?
Zapisał nazwę.
- Dziękuję, na co dzień pracuję przy świecach, więc jestem przyzwyczajony. Na szczęście mam bardzo dobry wzrok.
Uśmiechnął się znów kątem warg.
- Co jeszcze... ah tak, byłbym zapomniał. Ciekawi mnie, jakiej rasy i w jakim wieku jest nasza nowa panienka latarnik. I na tym skończę, myślę, że te dane dadzą mi dostateczny obraz.

-Ocho - zaklaskałam wydając zaskocony dźwięk - Pan nawet zna Amalur - mówiąc to patrzyłam na Sage, ale ten tylko odwrócił wzrok ode mnie i zaczął czyścić sobie łapę. Z nim zawsze tak jest.
- Tak przetrwania, na pewno uczą - uśmiechnęłam się najszerzej jak umiałam, jednak teraz w mojej głowie panowały jedynie wspomnienia ze starego zawodu.
-Jestem Banshe - Odpowiedziałam z dumą. Tak jakoś zawsze byłam dumna ze swojej rasy choć wcale nie górowaliśmy na szczeblu w rasach.
- I myślałam, że raczej pytania o wiek będą pomijane. - no cóż mimo wszystko kobiet o wiek nigdy nie pytają, a ja już trochę tych wiosen mam.

- No tak, przepraszam, żądza wiedzy czasem przyćmiewa moje dobre wychowanie. Proszę o wybaczenie.
Libra zapisał rasę, podmuchał na pergamin, by atrament szybciej wsiąkł i zatrzasnął notesik. Umieścił go z powrotem w swojej sakiewce.
- Właściwie to wszystko, bardzo dziękuję.
Ściemniło się już zupełnie. Libra spojrzał w rozgwieżdżone niebo. Trochę tęsknił za zimą. Shiwah w śniegu było znacznie piękniejsze.

-Nie ma za co - odpowiedziałam grzecznie i po raz n-ty spojrzałam na tobołek. Nie żeby to miłe czy coś ale ciekawość po woli zwyciężała. Nawet sam Sagarell wstał i zaczął go wąchać.
-No a kim pan jest? Skąd pochodzi? Dlaczego akurat kronikarz? Ile pan ma lat? No i co pan ma w tym Tobołku - no tak to ostatnie pytanie musiałam zadać.

Brwi rudzielca uciekły do góry, kryjąc się pod rudą czupryną, gdy Nihal zbombardowała go pytaniami.
- W zasadzie to w odpowiedzi mógłbym wysnuć całkiem długą opowieść - zauważył. - Ale postaram się odpowiadać precyzyjnie. Jestem prostym chłopakiem, którego przygarnął dawny pałacowy kronikarz, zaopiekował się mną i wykształcił. A ja go zastąpiłem. Pochodzę z Radganu, małej nieważnej wysepki. Lat mam więcej, niż bym chciał. A w tobołku mam coś tak ważnego, że wolałbym o tym nie rozmawiać.
Na koniec uśmiechnął się lekko.

Zaśmiałam się cicho kiedy zniknęły mu brwi pod jego grzywką. No cóż mogłam się tego spodziewać, tak samo i tego że nie powie co tam ma,
- No ale skoro to takie ważne to dlaczego nosisz ze sobą? - no cóż nie umiałam odpuścić al,e przynajmniej Saga wrócił do mych nóg, by się połasić. Jak na wilka, był chyba zbyt rozpieszczony.

- Dlatego, że było mi potrzebne jeszcze przed jakąś godziną - odrzekł.
Nie zwrócił uwagi na nagłe przejście na "ty". Nie miało to dla niego wielkiego znaczenia, sam jednak wolał nie zwracać się do pań zbyt bezpośrednio.
- Moja praca niestety trwa przez całą dobę.

Ach no tak już się czymś zainteresowałam i już prawie straciłam głowię, ale cicho muszę wrócić na dobre tory.
-Proszę mi wybaczyć za tą wcześniejszą bezpośredniość. No cóż, to pewnie Pan ma wiele na głowie. - I znów byłam grzeczna i uporządkowana, przynajmniej tak mi się wydawało. Wstałam tej ławeczki i zaczęłam się przechadzać aby zapomnieć nieco o tajemniczej zawartości tobołka. No nic byłam trochę ciekawska, a może trochę bardziej ale chyba umiem to przetrzymać. W końcu ja też mam swoją pracę.
-No i chyba lubi Pan przebywać z książkami - tym razem chyba już bardziej stwierdzam niż pytam, tylko po co?

- Właściwie to kocham - przyznał, również się podnosząc. - Każdy ma jakąś swoją namiętność, moją bez wątpienia są książki.
Kącik jego warg drgnął.
- Odprowadzić panienkę dokądś?

-Kocha Pan... - powtórzyłam cicho bardziej do siebie a kącik ust uniósł się ku górze. Pomimo iż wychowywana byłam przez pełną rodzinę, panią Kapitan od złodziei nigdy nie mogłam powiedzieć by w całym moim życiu wystąpiła miłość. Tak na prawdę chyba tego jeszcze nie doświadczyłam. Nawet moje stosunki z Sagarell`em chyba takie nie były, bo jakoś nie sądzę bym rzuciła mu się na ratunek w ogień czy na wojnie. W końcu ofiary zawsze jakieś są, a ja wcale nie jestem odpowiedzialna za zmniejszenie tej ilości osób co giną.
-Sama nie wiem. Nogi chyba mnie już świerzbią od siedzenia, a okolicy tak na prawdę dobrze nie znam. - mówiąc to chwyciłam za kij z łuczywkiem i zawiązałam sobie na plecach.

Ta nieprecyzyjna odpowiedź wprawiła Librę w lekkie zakłopotanie, ale doszedł do wniosku, że musiało to chyba znaczyć odmowę.
- W porządku, i tak powinienem wracać do pałacu. Oddać tobołek - powiedział z chrypliwym półśmiechem. - Miło było poznać.

-Mi także było miło poznać Pana... tak mi się wydaje - dodałam to krótkie zdanie po chwili wahania, gdyż wciąż nie mogłam stwierdzić czy znam tę osobę. Był chyba bardziej tajemniczy niż ja sama, ale to nie powinno mnie dziwić. Zagwizdałam cicho a wilk znalazł się przy mnie, jednak przed tym chwilę stał przed Librą jakby czegoś wyczekiwał.

Libra spojrzał na wilka. Jeśli dobrze rozumował, a rozumował na podstawie zachowań swojej Cahan, to wilk miał bardzo jednoznaczną intencję.
- Ciebie też miło było poznać.
Cahan właśnie o to by chodziło, ale Libra nie był pewien, czy ten wilk również właśnie to miał na myśli.

Można by powiedzieć, że kiedy Saga usłyszał słowa skierowane do niego jego ogon lekko się uniósł ale nie widocznie. Nie lubił okazywać przyjaźni do nikogo poza swoim właścicielem, mną.
-Ach właściwie gdzie moje maniery, siebie przedstawiłam a jego nie.  To jest Sagarell, mój towarzysz i wierzchowiec. Jest dość młodym wilkiem. - No i pewnie bym więcej tak gadała gdyby nie to że właśnie on ugryzł mnie w palec.
-No już, już nie wstydź się - Dziwne ale im bardziej on szczęśliwy tym bardziej się na mnie wyżywa. To dziwne, że wystarczy kilka słów aby go uszczęśliwić, jednak wciąż raczej nie był przyjazny dla Libry.

Libra nigdy nie widział sensu w tego typu kontaktach ze zwierzętami, bo choć wierzył w ich inteligencję, to nie umiał się przy nich zachować.
- Czas na mnie - mruknął niepewnie.

-E tak, to już wiem. - powiedziałam niepewnie. Trochę się już zbierał tam. Nie żebym miała coś przeciwko , wysoki przystojny facet , trochę tajemniczy ale chyba mało zdecydowany
-Do zobaczenia - pożegnałam go choć sama wciąż nie wiedziałam czy będę się stąd zbierać czy nie. Mój Saga wlepiał swoje ślepia w Libre, jakby wciąż było mu mało miłych słówek, ale mimo to grzecznie czekał na jakikolwiek mój ruch.

Libra, zupełnie już ogłupiony tym, o co chodziło wilkowi, zmarszczył brwi patrząc mu w ślepia. Poprawił tobołek. Zwyczajnie nie rozumiał zwierząt.
- Dobranoc.
Odwrócił się i odszedł.

Pomachałam Kronikarzowi z nadzieją że jeszcze się spotkamy, może dowiem się wtedy więcej o tajemniczym tobołku. Po tym przykucnęłam aby być na wysokości wilka, który odwrócił się pyskiem do mnie.
-Ty to już w ogóle nie wiesz jak zachowywać się wśród innych, co nie? - skarciłam wilka jak jakiegoś psa domowego. -Najpierw warczysz a później miłych słówek oczekujesz. No i za tego palca dostaniesz w domu - No może mnie tak nie bolał i nie krwawił ale trzeba nauczyć go dobrych manier. W końcu to mój wierzchowiec. No nic po chwili wstałam, usiadłam mu na grzbiet i ruszyliśmy przed siebie. No dobra po prostu w bliżej nieokreślonym kierunku.

[zt]

Dziewczyna szła spokojnie ulicą, uważnie rozglądając się dookoła. Chyba nic takiego się nie działo, a przynajmniej na razie tego nie zauważyła. Była naprawdę ciepła noc, aż przyjemnie się chodziło po takiej pięknej ulicy. Co tu się mogło dziać? W końcu teraz znajdowała się w jednej z najspokojniejszych dzielnic Stolicy...

Gdy usłyszała te odgłosy, przystanęła na chwilę, by sprawdzić, czy aby się nie przesłyszała. Zwróciła się w kierunku, z którego dobiegały. Mur. Prześlizgnęła się na drugą stronę, by zobaczyć, co tam się dzieje. Może po prostu była przewrażliwiona? To, że ktoś tam był nie musiało wcale znaczyć, że to jeden z tych dziwaków, o których mówił Evan. Jednak zawsze wypadało sprawdzić.

Ten widok naprawdę ją zdziwił i wprawił w pewne zażenowanie. Nie miała tak naprawdępojęcia, co w tej sytuacji zrobić. Z jednej strony ten bezdomny nie zakłócał spokoju publicznego, z drugiej jednak te wyrzucane przez niego śmieci jednak mogłyby być pozbierane. I teraz proste pytanie: zwrócić, nie zwrócić uwagi? Dziewczyna szybko myślała. No dobra, przecież jeśli mu to lekko wytknie, to chyba nic się nie stanie.
- Proszę pana, rozumiem, że rozrzucone przez pana śmieci wkrótce pan posprząta?- to nie do końca było pytanie. Raczej stwierdzenie i coś z łagodnego rozkazu. Ciekawe jak się to wszystko skończy...

Co to było? Te oczy zdecydowanie nie były naturalne, każdy normalny człowiek miał źrenice. Dziewczyna na ten widok cofnęła się o krok ze zdumienia i chwilowego strachu. Ale to jej szybko minęło. Zauważyła od razu, że nie do końca do niego dotarło to, co powiedziała, powtórzyła to więc bardziej zdecydowanym tonem.
- Proszę pana, proszę przestać zaśmiecać publiczne miejsce.

Dziewczyna cofnęła się o krok. Kanistras... domyslała się, że to prawdopodobnie nakiś narkotyk, pewnie przez niego ten człowiek był taki odmieniony. Teraz już kompletnie nie wiedziała, co robić. Coś stało na przeszkodzie w zabiciu go, nie chciała tego robić. Trzeba było mu pomóc, nie wiedziała jak.
Gdy ukazał swoją rękę, źrenice Cili rozszerzyły się, a ona sama ponownie się cofnęła. Chociaż się na tym zbytnio nie znała, to i tak wyczuła mdły zapach. Magia. Co tutaj się działo? Położyła dłoń na rękojeści miecza i rozglądała się nerwowo dookoła.

Była kompletnie zdezorientowana. Ludzie tak po prostu nie znikają! Chociaż była na wielu patrolach w swoim życiu, to coś takiego nigdy jej nie spotkało. Co to było? Jeśli inni ludzie też tak znikali, to co takiego było przyczyną? Gorączkowo rozejrzała się dookoła, ale nie niczego nie zauważyła. Na wszelki wypadek dobyła miecza. Powoli zaczęła się cofać, jednak szybko się opamiętała. Schowała na moment broń, aby spokojnie podejść i obejrzeć lepiej pozostałości po mężczyźnie, który jeszcze przed chwilą tu stał. Uklękła przy tym miejscu i zaczęła uważnie przeglądać wszystkie rzeczy.

To było tak nagłe, że dziewczyna nie była w stanie zareagować, na całe szczęście jednak instynkt pokierował ciałem w zastępstwie umysłu. Niestety nie odskoczyła wystarczająco szybko i pazury pantery jej nie ominęły. Z gardła dziewczyny dobył się trwający dosłownie sekundę krzyk, krzyk bólu i trwogi. Szybko spojrzała na swoją nogę, była rozorana trzema liniami na prawie całej długości. Ale mogło być gorzej, nie były aż tak głębokie jak się spodziewała. Spojrzała na zwierzę i szybkim ruchem dobyła miecza i z przyzwyczajenia stanęła miękko na nogach, czego od razu pożałowała, ponieważ zranione miejsce dotkliwie dało o sobie znać. Zacisnęła jednak zęby i postarali się nie przejmować bólem. Przygotowała się do następnego ataku.

Na całe szczęście dziewczyna w porę się opanowała i pazury pantery minęły ją o centymetry, a ta szybko i mocno cięła ją w udo. Po tym zranieniu widocznie kulała, i dobrze. I co dalej? Pantery co prawda osłabiona, ale wciąż była groźna. Teraz tylko Cili musi się skupić na walce tak, aby nic innego jej nie zajęło myśli, bo zwierzę było zdecydowanie szybsze niż wilki, nawet te przerośnięte. No cóż, robota to robota, sama ją chciała. Postanowiła wykorzystać chwilę rozproszenia pantery i szybko cięła ją w szyję.

Miecz gładko wszedł w ciało pantery, spod ostrza popłynęła krew. Trafiła wręcz idealnie, broń przeszła na wylot. Dziewczyna chwilę tak stała nie poruszając się. W końcu otrząsnęła się i wyjęła miecz przy okazji pryskając na siebie odrobiną krwi zwierzaka, oraz zaczęła go wycierać z krwi o martwą już panterę. To już koniec. Przynajmniej taką miała nadzieję, w końcu jutro (a może dzisiaj?) całe Shiwath wita Białą Sowę, a Cili raczej chciała na tej uroczystości się zjawić. I to nie pocharatowana przez dzikie zwierzęta tak, że nie byłaby w stanie sama utrzymać się na nogach.
Po oporządzeniu broni zajęła się swoją nogą, bądź co bądź poranioną. Usiadła i oberwała kawałki nogawek spodni i zrobiła sobie z nich prowizoryczne opatrunki.