Hol główny

Pięknie urządzone i przestronne miejsce z bardzo wysoko zbudowanym stropem. Przy ścianach stoją meble, malowane ręcznie dzbanyi posągi przedstawiające bóstwa. Wszystko utrzymane jest w idealnym wprost porządku- nie znajdziesz tu drobinki kurzu. Sufit podpierają kolumny z misternymi rzeźbieniami.

Weszła do środka całego kompleksu. Pomimo tego, że bywała tu już kilka razy, to zawsze podziwiała piękno tej sali. Wiedziała, że Miraveę często można zastać w tym właśnie miejscu, oczywiście oprócz jej komnat i kaplicy. Wystarczyło chyba chwilę poczekać, stwierdziła, że do kilkunastu minut to posiedzi, a później pójdzie jej poszukać (albo poprosi kogoś, aby ją do arcykapłanki zaprowadził).

Cili miała sporo szczęścia, ponieważ Miravea szła akurat z wieczornego obchodu.
- Oh, nowa gwardzistka - przywitała ją z uniesionymi brwiami, ale także z uśmiechem. - Co cię sprowadza do tych skromnych progów?
W dłoniach trzymała ciężką i nieco podniszczoną księgę, która jaśniała delikatnie błękitnym promieniem.

Widząc arcykapłankę dziewczyna uśmiechnęła się z ulgą.
- To, co zazwyczaj, tym razem pazury pantery rozcharatały mi nogę. to mówiąc zdjęła prowizorycznyopatrunek z nogi i pokazała jej zranione miejsce. Jak dobrze, że Miravea właśnie schodziła. Cilivren zdecydowanie bardziej powinna uważać i przywiązywać większą wagę do swojego zdrowia- ale czy kiedykolwiek to zrobi? Cóż poradzić, lubiła niebezpieczeństwo.

Miravea prędko odłożyła księgę na drewniany stolik stojący blisko ściany i wskazała Cili kamienną ławę tuż obok owego stolika.
- Wy to macie prawdziwe szczęście. Powinnaś nosić ze sobą drobne opatrunki, najlepiej magicznie zapakowane, żeby szybko je można było odpakować i owinąć wokół rany. Ileż ty z tą raną tak chodziłaś?
Podwinęła rękawy blado turkusowej sukni i usiadła obok Cili. Jej dłonie natychmiast znalazły się nad jej nogą. Drobne, błękitne ogniki wystrzeliły z nich i zaczęły tańczyć blisko rany dziewczyny.
- Może odrobinę zapiec.
Tak, delikatnie mrowiło za każdym razem, gdy ognik zahaczyło "naddartą" ranę.

Na pytanie Miry dziewczyna wzruszyła lekko ramionami.
- Nie wiem, chyba jakąś niecałą godzinę. I chyba masz rację, postaram się zakupić jakieś opatrunki. odpowiedziała jej, po czym posłusznie usiadła na wskazanej ławce. Zagryzła lekko wargę, gdy ogniki robiły swoje.
-Dziękuję, i przepraszam, najwyraźniej odciągnęłam Cię od czegoś.

Mira pokręciła lekko głową.
- Nie, nie martw się o to. Akurat skończyłam wieczorny obchód i zmierzałam w kierunku swojego gabinetu. Boli cię jeszcze?
Ogniki rozbłysnęły na chwilę, a skóra na nodze Cili zaczęła się zrastać na jej oczach.

Pokręciła głową w przeczącym geście.
- Nie, już nie. Jeszcze raz dziękuję. uśmiechnęła się do niej serdecznie. Co by wszyscy zrobili, gdyby nie ona? Pewnie większość by poumierała na tężec albo inne takie paskudztwo... Ktoś taki jak Miravea to prawdziwy skarb.

- To dobrze. Pójdziesz jeszcze ze mną do gabinetu, dobrze? Dam ci leki, tak w razie czego, żeby rana się nie otworzyła.
Miravea pozwoliła, by ostatnie ogniki dokonały ostatków zadania, po czym podniosła się i pomogła wstać Cili.
- Spróbuj zrobić kilka kroków. Powiedz mi, czy czujesz mrowienie w łydkach.
Odsunęła się, by dać jej miejsce na manewry.

Posłusznie wstała z pomocą Miry i przeszła kilka kroków. Rzeczywiście, odczuwalne było lekkie mrowienie.
- Tak, ale lekkie odpowiedziała arcykapłance.

- W porządku. Będziesz je czuła przez następną godzinę, ale to nie powinno krępować twoich ruchów. Chodź za mną.
Wzięła księgę i poprowadziła ją do gabinetu. Ogromne drzwi otworzył się same, kiedy tylko Miravea znalazła się w ich pobliżu. Cili weszła do pomieszczenia, któe było równie skromne co sama kapłanka. Mahoniowe biurko stało przy oknie, za nim krzesło, pod ścianą stałą stara komoda, ręcznie rzeźbiona. Na podłodze znajdował się miękki, ale stary dywan, ręcznie wyszywany.
- Spójrzmy...
Księga sama poleciała w kierunku obszernej biblioteczki zajmującej całą zachodnią ścianę. Mira podeszła do szafki, otworzyła ją i zaczęła przeglądać buteleczki z lekami.
- Oh, usiądź sobie tam - wskazała jej sofę przy ścianie. - To chwilę potrwa. Więc... jak ci się podoba w gwardii?

Kiwnęła głową i podążyła za Mirą do gabinetu. Obserwowała wszystko uważnie, wzrok zatrzymując na chwilę na książkach.
Posłusznie usiadła na sofie.
- Całkiem dobrze. Mogę robić to, co kocham i jednocześnie cały czas się uczyć nowych rzeczy. A co do osób, to Gwardia jest zgromadzeniem czasem nawet całkiem różniących się ludzi. W każdym razie nie ma dnia, w którym coś by się nie działo.

Znalazła po chwili szukania właściwą fiolkę i chwyciła ją do dłoni. Podeszła z nią do Cilivren.
- To dobrze. Ważne jest, by odnaleźć w swojej pracy pasję. Inaczej praca staje się nudna i szybko się wypalamy. Proszę, to jest lek dla ciebie. Jedna łyżeczka ranmo i wieczorem przez 5 dni powinna pomóc i całkiem zregenerować twoją nogę. Ciesze się, że mogłam ci pomóc. - uśmiechnęła się do niej ciepło.

Odpowiedziała uśmiechem, wzięła lek i schowała do sakiewki.
- Dziękuję. Lepiej już pójdę, w końcu muszę zdążyć na poranny trening. Do zobaczenia. odezwała się, po czym wstała i skierowała do wyjścia. Na całe szczęście Cathal nie pozwala nikomu innemu się dosiąść, tylko jej. Wyszła z budynku i podeszła do swojego konia, czułe pogłaskała go po chrapach i wtuliła głowę w jego kark. Wskoczyła na jego grzbiet i z powrotem pojechała do koszar. Słońce zaczynało już budzić się do życia.
[zt]

- Oczywiście, Cili. Bywaj zdrów!
Miravea pomachała jeszcze do niej na odchodnym, po czym poszła się umyć i położyć się spać. Miałą za sobą ciężki dzień.

[zt]