Plac główny

Jeśli ktoś kiedykolwiek sądził, że kapłanki muszą tylko i wyłącznie siedzieć zamknięte w swojej świątyni, to grubo się mylił. Wprawdzie Miravea dość rzadko opuszczała świątynne mury, ale kiedy już to robiła, to przeważnie nie było jej cały dzień. W tym momencie siedziała na jednej z wielu ławek znajdujących się pod ogromnymi korzeniami Drzewa Życia. W dłoniach miała książkę pełną odręcznie wykonanych rysunków przedstawiających przeróżną faunę i florę.
Przymrużyła powieki przyglądając się opisowi jednemu z kwiatów.
- Ciekawe... - mruknęła tak, by nikt jej nie usłyszał.
Dookoła sporo było ludzi cieszących się ciepłymi dniami pory jaskółek. Dzieci biegał dookoła krzycząc coś niezrozumiałego i śmiejąc się głośno.

Potężna postać przechadzała się powoli, podziwiając potężne drzewo. Drzewo Życia, jego nazwa mówiła wszystko, wielkie, majestatyczne, królewskie drzewo. Vortigern ubrany w swój zwykły wyjściowy strój rozmyślał o pięknie tego miejsca i o tym jak spokojny jest ten okres w porównaniu do jego dzieciństwa. Mężczyzna nadal był młody, ba! Jego 192 lata były niczym w porównaniu do innych przedstawicieli jego rasy. Tutaj jednak, w cesarstwie, wśród tylu innych stworzeń uważał się za staruszka, chociaż inni go za takiego nie mieli(w końcu też nie zdradzał zbyt wielu osobom swojego prawdziwego wieku). Przechadzając się Kapitan dostrzegł znajomą twarz. Nie jest to trudne gdy góruje się nad innymi wzrostem. Mężczyzna podszedł do jednej z ławek i przywitał się:
- Witam Cię Arcykapłanko. - powiedział uprzejmie lekko się kłaniając - Mogę się przysiąść? - zapytał z uśmiechem, który jednak szybko spełzł z jego twarzy. Jego kły nadal nie wyglądały przyjaźnie...

Książka zaabsorbowała ją na tyle, by nie zauważyć tego, kto koło niej przeszedł. Podniosła głowę, kiedy usłyszała głos. Niewiele trzeba było, by przypomniała sobie, kogóż to jej oczy widzą. Dość charakterystyczna była jego postać.
- Witam pana, kapitanie Virtigern. Oczywiście, proszę. -odsunęła się zgarniając w dłonie poły jasne sukienki, by zrobić mu miejsce. - Ławka jest na tyle duża, by nas pomieścić. Piękny mamy dziś dzień, prawda?
Zerknęła do góry, na Drzewo Życia. Wydawało jej się, że zieleniło się bardziej z dnia na dzień. Wokół czuło się woń świeżości i kwiatów.

Kapitan uśmiechnął się nie pokazując zębów i usiadł na ławce. Rozsiadł się dosyć wygodnie, ale nie tak jak młodzież, ot dostojnik na ławce. Mężczyzna spojrzał przed siebie na otaczających go ludzi, ach ten gwar. Po krótkiej chwili ciszy odpowiedział na to nic nie znaczące pytanie:
- Tak, dzień jest wyjątkowo ładny. Zresztą nie tylko on... Zawsze gdy patrze na Drzewo czuję jakiś przypływ energii, a dziś... - mężczyzna odetchnął głęboko - Po prostu, aż chce się żyć. - Kapitan spojrzał na arcykapłankę i zauważył książkę - Cóż to za księgę Pani czyta? - zapytał. Pomimo swej postury i wrodzonej brutalności Vortigern od zawsze odczuwał jakiś niewyjaśniony popęd do wiedzy, a przy jego kuracji lekowej ten popęd stał się jeszcze większy. Może to jakiś skutek uboczny? Tak czy inaczej mężczyzna nie należał do idiotów, którzy nie potrafią docenić potęgi wiedzy i dobra płynącego z lektury.

Miravea spojrzała na kapitana i uśmiechnęła się nieco szerzej. Musiała szczerze przyznać w duchu, że od zawsze bała się silniejszych ras. Przekonała się do nich dopiero niedawno, kiedy obecność kapitana na dobre zawitała w Radzie Cesarskiej. Czasami jego uśmiech przyprawiał ją o dreszcze... ale na szczęście tylko czasami!
Poza tym zdążyła zauważyć już, że był odpowiedzialnym czł... demonem, ekhm.
- Tak, ma kapitan zupełną rację. Powiem panu jako ciekawostkę, że o tej porze roku Drzewo puszcza nowe pędy. Tereva obficie wylała, możemy dziękować za to naszym patronom.
Odetchnęła głęboko i spojrzała na strony w książkę, którą przeglądała.
- Oh... to - zaśmiała się cicho. - Fauna i flora naszego archipelagu. Jest pan zainteresowany lekturą, kapitanie? Mogę panu pożyczyć.

Mężczyzna spojrzał w niebo... a właściwie w drzewo. Kapitan odetchnął lekko i na chwilę odpłynął myślami w dal. To był jeden z niewielu dni, które miał całkowicie wolne. Wszystkie jego obowiązki przejął zastępca, nie było zebrania rady, wojna też raczej Cesarstwu nie groziła. Jak dobrze jest siedzieć i niczym się nie przejmować!
- Nowe pędy... Aż dziw bierze, że tak wielkie drzewo nadal rośnie. - powiedział Kapitan spokojnie po czym dodał - Fauna i flora... Wydaje się ciekawą lekturą i... Trochę przykro mi to mówić nawet przy damie, a co dopiero przy kapłance, ale... Znajomość takiej lektury przydaje się w moim zawodzie. Nie wchodząc w szczegóły mamy czasami dziwne sprawy dotyczące... Ataków dzikich zwierząt, że tak to ujmę. Często nie spodziewamy się takich ataków, no może na obrzeżach, ale bliżej centrum... A później okazuje się, że trafiliśmy na jakieś gniazdo... Znając je lepiej wiedzielibyśmy jak temu przeciwdziałać, dlatego z całą pewnością zgłoszę się po tę księgę.
Mężczyzna mówił spokojnie i dokończył temat, chociaż wiedział, że poruszanie sprawy napaści zwierząt na obywateli może być nieco... nie na miejscu. Niestety, temat zaczęty trzeba zamknąć.

- Oczywiście, że rośnie!
Oparła dłoń na czole, by przyjrzeć się gałęziom na samej górze. Nawet, gdyby bardzo chciała to i tak nie mogłaby go dotknąć. Czasami aż dziw brał, że to ogromne Drzewo pamiętało samych bliźniaczych bogów. Mira często tu przychodziła i zwyczajnie dotykała kory, by chociaż przez chwilę poczuć się tak, jakby miała kontakt z Revielem czy Radganem.
- No proszę. Nigdy nie powiedziałabym, że Gwardziści potrzebują pomocy od strony... natury - uśmiechnęła się chytrze, unosząc jedną brew. - Proszę nie zrozumieć mnie źle, to nawet zabawne. Chociaż jestem pełna podziwu dla pańskiej profesji. Gdyby nie pan, kapitanie, zapewne Shiwath byłoby trawione przez liczne konflikty.
Oh, oh! Sypiemy komplementami jak z rękawa!

Kapłanka zasypywała Kapitana komplementami, jeszcze trochę i ten by się zarumienił, jednak... Nie zrobił tego. Jak to demon, Vortigern postanowił się do czegoś przyczepić:
- Ja tu nie widzę niczego zabawnego. Obywatele tacy jak my, stróże porządku... To nie tylko mięśnie i umiejętność okładania innych pałką. W tym fachu potrzeba wiele umiejętności, a te fizyczne to tylko podstawa. Widząc człowieka czy inną istotę, każdy gwardzista, czy też strażnik miejski powinien odgadnąć przynajmniej parę rzeczy. Zachowanie, sposób poruszania się, grymas na twarzy... to wszystko wiele mówi o ludziach i innych rasach. Stróże porządku powinni rozważać wiele scenariuszy zanim zrobią cokolwiek... Dlatego też, to nie ja tworzę Gwardię w Shiwath, a każda z tych osób. Każdy gwardzista wykonujący swoje obowiązki. I dlatego też wszystko co może pomóc w naszej pracy jest cenne. Jednak tak czy inaczej dziękuję za pochwałę. - mężczyzna uśmiechnął się miło, nie pokazując zębów, a cały wywód był mówiony spokojnym tonem, nie jako wyrzut, a jako sprecyzowanie tego czym zajmuje się Gwardia i Straż w Cesarstwie.

Szkoda, że jej żart nie został zrozumiany tak, jakby tego chciała. Chyba mogła się przyzwyczaić.
- Wielce szanuję pańską pracę i wysiłek, który pan w nią wkłada. Nie przeczę oczywiście, że społeczności takie jak Gwardia nie sę tworzone przez jedną osobę, a przez kilka, czasami nawet kilkanaście lub kilkaset. Stwierdziłam tylko fakt, kapitanie. Przystałby pan na spacer, gdybym go panu zaoferowała?
Uśmiechnęła się do niego ciepło.

Vortigern bez zbędnych namysłów odpowiedział prosto i zwięźle jak na gwardzistę przystało:
- Gdyby Pani go zaproponowała zapewne bym się zgodził. - no bo co innego można było odpowiedzieć w tej sytuacji?
Dzień był piękny, oni byli piękni, wszystko było piękne... a Kapitan i tak nie miał nic lepszego do roboty. Po za tym lubił towarzystwo, a szczególnie osób inteligentniejszych od niego, zawsze mógł się czegoś nauczyć. Jedna myśl jednak nurtowała naszego wspaniałego bohatera, dlaczego wszystko jest tak oficjalne? Zebrania rady, służba, trening z gwardzistami, ustalanie wart... Gdzie tu czas na przyjemności i odpoczynek? Oczywiście lubił łapać złych gości i strzec tych dobrych, ale... To jednak praca, a od każdej pracy powinno być coś co nas oderwie, jakieś hobby... zwierzątko... hobbystyczne hodowanie zwierzątek...

- Więc proponuję. Już słyszałam, że się pan zgadza. - uśmiechnęła się do niego.
Wstała, a kiedy i on to zrobił, ruszyła przed siebie spacerowym krokiem. Książka została zamknięta i zatrzymana w uścisku dłoni Miry. Jak dobrze, że mimo pełnego słońca wiał wiatr. Mieszkańcy Shiwath, przyzwyczajeni do mroźnych temperatur, chyba niezbyt dobrze znosili takie "upały". Miravea mieszkała tu prawie całe swoje życie, więc i ona nie lubiła takiej pogody, chociaż każdego dnia dziękowała za nią bogom.
- Lubi pan porę jaskółek, kapitanie? Czy bardziej przychylny jest panu śnieg?

Vortigern wstał i szedł przy kapłance. Stworzenia jakie napotykali, zgodnie schodziły z ich drogi, może to przez urok Kapitana i posturę kapłanki? Albo coś takiego.. Tak czy inaczej obaj radni zmierzali wolnym krokiem w stronę... No przed siebie szli.
- Ja... Pochodzę z ziem, gdzie klimat jest cieplejszy. Jestem przyzwyczajony do ciepła i to raczej śnieg potrafi mi dokuczyć... Z drugiej jednak strony nie dokucza mi zbyt mocno skoro się tu zadomowiłem. - Vortigern faktycznie cierpiał czasami z powodu chłodu, ale jako żołnierz był zahartowany, więc takie drobne niedogodności nie mogły go zniechęcić - Pewnie dla większości istot jest właśnie odwrotnie... Lubią śnieg i niekoniecznie uwielbiają cieplejsze dni. Jak jest z Panią?

Tak, tak! Na pewno to jego urok i jej postura zwracały uwagę przechodniów! Nie inaczej!
- Cieplejszego kraju? A jakiego, jeśli można wiedzieć?
Zastanowiła się dobrze, zanim odpowiedziała. Wolała chłód i śnieżyce czy słońce i ciężki oddech? Oh, Miro, myśl że pozytywniej!
- Jednak przystanę przy śniegu. Mimo wszystko 9 miesięcy to długo i można się przyzwyczaić. Ale cenię też porę jaskółek. W końcu to nadzieja i odnowienie. Wszystko się odradza, ludzie nie kulą ramion w zimnie, zaczynają się cieszyć.
Mira lekko drgnęła, gdy usłyszała nad swoją głową tajemniczy świst. Kilka jaskółek wylądowało na Drzewie Życia i zaświergotało głośno. Chyba chciały odpocząć w cieniu.

Kapitan towarzyszył kapłance w spacerze i zajmował ją rozmową.
- Jaskółki... - powiedział cicho słysząc świst ptaków - No, no... Czasami chciałbym mieć skrzydła jak one... wznieść się ponad to wszystko i zobaczyć całe Cesarstwo z góry. A Pani? Czy ma Pani jakieś nierealne marzenie? - zapytał Vortigern zanim zdążył się ugryźć w język, a więc postanowił się zaśmiać jak gdyby usłyszał dobry żart.
Zwykle mężczyzna nie porusza takich tematów, no bo jak? W pracy? Po za pracą też nie ma z kim o tym porozmawiać, samo to, że nie pochodzi z Cesarstwa wzbudza nieufność, a to, że jest demonem... No nie poprawia jego sytuacji. Kapłanki jednak miały to do siebie, że musiały być miłe, bo tylko takie zostawały kapłankami. Demon lubił więc ich towarzystwo, nie spoglądały na niego jak na potwora gdy pokazywał nieco więcej uzębienia niż zwykle, chociaż nie wiedział co myślały...

Miravea uśmiechnęła się tylko lekko na to pytanie. Marzenia? Oczywiście, że miała. Każdy chyba miał jakieś swoje marzenia.
- Wie pan, kapitanie, podejrzewam, że każda z kapłanek ma podobne marzenie. Ja... chciałabym znaleźć się choć przez chwilę w obecności naszych patronów. Niejednokrotnie czułam ich obecność, ale... spojrzeć im w oczy, zapytać o cokolwiek. Tak, to moje marzenie. Chociaż realne, bo z całej swej duszy wierzę, że kiedyś się spełni.
Nagle coś ją tknęło. Tak to bywało z osobami uzdolnionymi magicznie.
- Proszę wybaczyć, kapitanie, ale obowiązki wzywają. I dziękuję za spacer.
Po tych słowach ukłoniła się grzecznie, uśmiechnęła i ruszyła w kierunku świątyni.

[zt]

Vortigern pokiwał ze zrozumieniem głową, w końcu kapłanki maja jeden cel i dla niego żyją.
- Oczywiście... Obowiązki, tak, tak. Żegnam Panią i dziękuję za spacer. - powiedział Vortigern i skłonił się lekko, on także musiał wracać do własnych spraw.
Pomimo wolnego dnia trzeba było trzymać rękę na pulsie, kto wie co mogło wydarzyć się przez te parę godzin nieobecności Kapitana w biurze? Szybkim i raźnym krokiem mężczyzna pośpieszył do biura, zastanawiając się nad tym co tam zostanie. Ostatnimi czas przez te ataki zwierząt, niemal nie wychodził z biura, sypiał w nim i spożywał pokarm na stołówce z gwardzistami jak dawniej. Właściwie nie przeszkadzało mu to, jego mieszkanie, które otrzymał po awansie nie pasowało do niego, ale... Dla wielu było marzeniem, więc nie mógł narzekać. W dobrym humorze Vortigern dotarł do biura.
[zt]

Vernea mogłaby powiedzieć, że na ten czas przygotowano dla niej szczególną suknię, ale wszystkie jej stroje były szczególne. Lubiła ładnie wyglądać, ale ukochała sobie skromność, dlatego jej kreacje były piękne i dostojne w swojej prostocie. Nie lubiła przesłodzenia.
Wyszła na balkonik, by przywitać się ze swoim ludem.
- Uwielbiam porę śnieżną - westchnęła do jednej ze swoich służek, uśmiechając się i kiwając delikatnie głową w kierunku poddanych. - Kocham śnieg. Chciałabym wziąć udział w festiwalu.
Oczywiście taka subtelna informacja natychmiast była traktowana jako rozkaz i Cesarzowa została sprowadzona na plac. Chciała zobaczyć targowisko.

Kiedy w końcu udało mu się wyśliznąć z tego "więzienia" trafił w dziwne miejsce pełnego ludzi. Wyraźnie widać było że dziś było jakieś wydarzenie. Nie koniecznie odpowiadało mu że wokół kręciło się tyle osób. Jednak z jednej strony ciekawiło go co tutaj się działo. Na szczęście ostatnio nasycił się i póki ktoś go nie rozdrażni będzie dobrze.

Jak i wszyscy Cilivren uczestniczyła w powitaniu Białej Sowy. To był czas wolny od pracy, gdy mogła cieszyć się życiem. Tym razem nie była ubrana w zbroję tylko w swoje zwykłe ubranie, tzn. tunikę i spodnie. Dodatkowo, ponieważ było chłodno, zarzuciła na siebie ciemny wełniany płaszcz. Oczywiście niodłącznie u jej pasa znajdował się miecz, ukryty wśród materiału cieplejszego okrycia. Przechadzała się pomiędzy kramami podziwiając jednocześnie występy.

Kiedy tylko dowiedziałam się o nadchodzącym przyjęciu musiałam się na nim zjawić. Byłam ciekawa co to takiego i na czym to będzie polegać. Jak zwykle przyszłam ze swoim towarzyszem Sagarellem. Nie wiedziałam, czy to dobry pomysł ale szkoda było mi go zostawić samej.

Dziewczyna zjawiła się jakby znikąd, ot co taki cień co wyrósł zza drzewa. Nikt w sumie nie rozpoznawał tego zakapturzonej głowy, która dzielnie kryła swoją rasowa krew. Dzisiaj odziała się w złoty płaszcz z licznymi, prostymi wzorami, co oznaczało wyjątkową okazję. W końcu nadeszła pora Białej Sowy, na którą wiele istot czekało, w tym Tanabrae. W duszy już widziała jak wkurza i okrada wieśniaków, którzy niszczyli jej młode życie.
Ihraleine sunęła jakby niepostrzeżona wśród licznych straganów i stoisk. Przeglądała przede wszystkim ceny, chociaż nie miała ani jednej monety przy sobie. Zastanawiała się jak coś szybko ukraść, żeby nikt nie zauważył. Szybko musiała porzucić tą myśl, tutaj było zbyt wiele osób, ktoś mógłby ją zauważyć. Zapachy pochodzące z suszonych owoców i cynamonu pobudzały jej umysł. Odruchowo oblizała spękane wargi, ach ten mroźny wiatr już robił swoje. Dziewczyna stanęła na uboczu patrząc na nadchodzące przedstawienie.

Nie żeby coś ale mój kochany wilczek od razu zaprowadził mnie czy raczej nawet zaciągnął siłą bo uciekł w stronę straganów z jedzeniem. Biegnąc za nim i krzycząc potrącałam jakiś ludzi, w tym dziewczynę w złotym płaszczu i kapturze. Nie było to specjalnie, ale jakby nie patrzeć robiło się coraz bardziej tłoczno.

Przejrzała już kramy- nic raczej jej nie interesowało. Niezbyt obchodziła ją biżuteria, nie była tak jak inne dziewczyny i kobiety. W sukniach nie chodziła- nie dało się w nich biegać i w ogóle ruchy krępowały. Jedyna cenna dla niej ozdoba, to naszyjnik matki. Odruchowo go dotknęła. Stwierdziła jednak, że później kupi dla Cathala trochę suszonych owoców.
Odeszła od straganów i poszła w kierunku Drzewa Życia, niestety z przymusem grzecznego przepraszania i prześlizgiwania się pomiędzy ludźmi. Jednak nic dobrego humoru jej zepsuć nie mogło.

Vernea dostała się pod Drzewo. Ludzie rozchodzili się przed nią, ale ona traktowała wszystkich z szacunkiem.

Libra szedł za nią, pilnując się jej, ale jednocześnie był tu jako kronikarz. Miał sporo do spisania.
Libra był zawsze i wszędzie, ale przeważnie niewidoczny. Stał z boku i obserwował. Zapisywał.

Weszliśmy na tłoczny plac razem z Fernim. Musieliśmy zobaczyć to rozpoczęcie się zimy. Ferni wyjątkowo prawie nikogo nie zaczepiał. Po drodze mineliśmy kilku gwardzistów w paradnych zbrojach. Mineliśmy też stragany z futrami. Ale ceny! Sprawdziłem czy nikt nie podwędził mi sakiewki. Całe szczęście nie. Z oddali zobaczyliśmy lady Vernee. Zatrzymaliśmy się. Czekaliśmy.

Po woli żyłka na moim czole stawała się bardziej widoczna niż tatuaże. Krzyki ludzi ze straganów drażniły, a wszyscy inni ekscytowali się jakby działo się coś nadzwyczajnego. Sam jeden był już tu kiedyś wcześniej ale zapomniał o tym gdyż wtedy nawet nie zadał sobie trudu aby się dowiedzieć. Wcześniej interesowała go bardziej zabawa. Tym razem zaczepił jakąś gościówę, nawet spokojnie mu to poszło, i zapytał jakby się znali już o dawna.
-Co tu się w ogóle dzieje ?- osobę którą zaczepił była kobieta. Od razu zauważył że to tylko jeden z marnych ludzi.

Tego dnia pojawiła się tutaj także zakochana w śniegu Shelan. Wyczekiwała tego dnia już od dawna, zmęczona chowaniem się w Uczelni przed zbyt intensywnym jak na jej gust słońcem. Ubrała jakąś lżejszą suknię i przydreptała na plac, niemal zapominając o swojej godności. Przypominała raczej rozradowaną dziewczynę z miasta, niż Wielką Mistrzynię.

Odwróciła się na dźwięk czyjegoś głosu.
-Wszyscy mieszkańcy witają nadejście Białej Sowy, pory zimowej. Dlatego też organizowane jest ten...hmm... mały jarmark.- odpowiedziała na pytanie mężczyzny i uśmiechnęła się lekko. Najwyraźniej był przyjezdnym i niezbyt wiele wiedział o Shiwath, ale nie szkodzi.

Vernea zatrzymała się w miejscu. Przyglądało jej się wiele osób, pozdrawiała je, ale jej szczególną uwagę przykuło uważne spojrzenie pewnego mężczyzny, któremu towarzyszył wilk. Powitała ich obu skinieniem głowy i lekkim dygnięciem.
- Libro, czy wziąłeś przypadkiem mój wachlarz? - spytała swojego ulubionego podopiecznego.
- Naturalnie.
Dostała swój wachlarz.

Ihraleine spoglądała na to wszystko z boku, nie w jej stylu było stanie wśród tłumu i bawienie się razem z nim. Częściej stała na uboczu, oceniając wszystko co się dzieje przez pryzmat czasu. Niezbyt interesowało ją co wielka cesarzowa robiła, w końcu też była w jej oczach zwykłą istotą. Nie uważała, że jest kimś więcej niż tylko bytem trwającym tutaj dla jakiegoś głupiego celu. W duchu żałowała, że nie ma teraz na co się wspiąć, mogłaby opluć kogoś i robić zakład sama ze sobą, czy ślina w trakcie lotu zamarznie i stanie się soplem.
Burknęła coś pod nosem, kiedy ciekawscy ludzie przepychali się w kierunku drzewa. Najchętniej wszystkich by odepchnęła, ale wtedy uwaga dużej liczby osób skierowałaby się na nią. Odsunęła się jeszcze bardziej, jakby mogła gdzieś się skryć... Ale na otwartym placu było to niemożliwe.

-Sagarell, stój! -krzyknęłam gdy widziadłom że chciał dobrać się do jedzenia. Krzyk był dość donośny gdyż inaczej by on mnie nie usłyszał. Nie wiedziałam co mnie wzięło aby go ze sobą wziąć. Ale jako, że stałam z boku a chciałam widzieć więcej wykorzystałam swego wilka. Stanęłam mu na grzbiecie aby więcej widzieć. Nie sprawiło mi to duzo problemów, dla samego wilka może nie było to najprzyjemniejsze ale dawał sobie radę.
-Noooo... Teraz wszystko widać.- Z daleko dostrzegłam kilka osób które wcześniej miałam okazje poznać, ale wciąć to była tylko garstka.

Miravea kroczyła między innymi próbując dojść do kramu z przekąskami. Miała ogromną ochotę na gruszki w czarnej czekoladzie, bo sprzedawano je tylko o tej porze. Oczywiście największą atrakcją była Biała Sowa na którą wszyscy czekali, ale Mira oglądała ją co rok, więc nie było w tym już tylu emocji. Odetchnęła świeżym powietrzem, które już powoli pachniało chłodem nadchodzącej pory śnieżnej.
Widząc Cesarzową ukłoniła się grzecznie tak, jak większość z tych, którzy się tu znajdowali. W pewnym momencie wpadła na nią jakaś jasnowłosa dziewczyna. Przez kontakt fizyczny Mira od razu wyczuła, że dziewczyna ma coś wspólnego z magią. A może to tylko pozory?
- Witam - uśmiechnęła się ciepło do jasnowłosej. - Proszę uważać, dużo tu ludzi, a z pewnością nie chcemy wypadków.

-Mały.. - Odburknął niezadowolony. Szczerze mówiąc miał ochotę rozwalić kogoś albo pobić i zobaczyć co by się działo, ale też nie chciał być złapany i znów siedzieć zamknięty. Poza tym już wcześniej musiał wytrzymać w towarzystwie ludzi i innych osobników.
-Na co im takie coś? -Prychnął - Przecież za 9 miesięcy znowu będzie lato i znów zima - Powiedział nie rozumiejąc zwyczajów innych. -W górach prawie zawsze jest śnieg więc przecież jak tak to lubią mogą tam iść. -Powiedział na głos i tym samem podstawił niezauważalnie lub zauważalnie haka osobie która właśnie szła obok.

-Ferni widziałeś? Cesarzowa dygnęła do nas!- Odpowiedziałem jej ukłonem, Ferni nie zwrócił na nią uwagi, szczególnie że niedaleko była jakaś wilczyca.

- Może i tak, jednak to jest święto. Równie dobrze moglibyśmy w ogóle nie mieć świąt, prawda? A jednak ludzie potrzebują ich, aby się spotykać, aby mieć preteksty do robienia różnych rzeczy, aby po prostu móc cieszyć się towarzystwem nowopoznanych osób.- uśmiechnęła się do niego. Był może trochę inny, ale już zdążyła go polubić.- Ach, z tego wszystkiego zapomniałam się przedstawić. Na imię mi Cilivren.- pomimo toczonej rozmowy i tego, że aktualnie nie była na służbie, wszystkie przyzwyczajenia robiły swoje. Dziewczyna miała oczy dookoła głowy a ręka znajdowała się w pobliżu rękojeści miecza. Szczególną uwagę zwracała na zwierzęta, przede wszystkim na wilki. To chyba przez ostatnie patrole...

Shelan stanęła na skraju kręgu otaczającego Cesarzową i skłoniła się nisko, poprawiając suknię. Następnie pozdrowiła Librę i odwróciła się. Zadarła głowę, by spojrzeć na Drzewo.
Nie widziała zbyt wiele znajomych twarzy. Nauczyciele i uczniowie najwyraźniej kręcili się gdzieś dalej, albo zupełnie nie uznali, że powinni się tu pojawić.

Adirael sam do końca nie wiedział jak ma zachować się wśród tego całego tłumu. Z całego serca wziąłby jakąś osóbkę i wgryzł się w jej szuję. Ale z całego serca też nie chciał wylądować w pokoju bez wyjścia.
-Och chol**a -Krzyknął aby sobie ulzyć. Nie koniecznie słuchał co do niego mówiła Cili ale zdążył usłyszeć akurat jak się przedstawiła. Nie żeby to miało jakieś znaczenie do niego ale sam nawet się przedstawił.
-Adirael dziecino - Postanowił że spróbuje być miły przez chwilę i mając nadzieję na drobną zabawę później.

Spojrzała na blondynkę całkowicie zmieszana. No kurcze, jeszcze tego jej brakowało, jakiejkolwiek rozmowy. Totalnie speszona przytaknęła głową, jakby próbując się przywitać bez słów, w końcu one uwięzły w jej gardle i niespecjalnie chciały z niego wyjść. Dopiero po chwili odblokowała się, wydobywając całkiem miły i melodyjny głos.
- Przepraszam, nie zauważyłam pani. Nie chciałam nic zrobić. - W sumie powinna się zapytać czy coś się stało obcej kobiecie, ale już na to się nie zdobyła. Nie była nauczona dbać o innych niźli o samą siebie. Odruchowo rozejrzała się i odsunęła delikatnie od swojej rozmówczyni. Tak, to było w jej zwyczaju trzymać się na konkretny dystans od innych istot.

Niezbyt jej się spodobało sformułowanie "dziecino", no ale już trudno. Niedaleko akurat stała Cesarzowa, jak wszyscy więc dziewczyna ukłoniła się przed nią po czym wróciła do rozmowy.
- Nie pochodzisz stąd, prawda? spytała się go aby podtrzymać rozmowę.

Miravea uniosła delikatnie brwi, ale uśmiech nie zniknął z jej ust. Przechyliła głowę lekko na bok.
- Nic się nie stało, moja droga. - odparła.
Dobrze znała podział rasowy tego świata, więc łatwo mogła stwierdzić, że owa istotka, która przed nią stała była Tanabrae. Wrodzona nieufność do innych i ten charakterystyczny kolor ich cery oraz włosów mówił bardzo dużo.
- Masz bardzo ładny płaszcz - stwierdziła. - Podoba mi się materiał i kolor.
Oczywiście, że to było dziwne pytanie, ale odpowiednie na rozładowanie atmosfery!
- Cieszę się, że jesteś tutaj, by powitać z nami Białą Sowę. - i kolejny uśmiech.

Nic się jeszcze nie działo, zacząłem się rozglądać dookoła. Na niebie nie widać było żadnego ptaka nawet w oddali.
-Ferni, przestań się ślinić do tej wilczycy i chodź, podejdziemy bliżej.
-{przetłumaczona mowa ferniego} Wcale się do niej nie ślinię, poczekaj chwilę!
-Nie? Ciekawe- roześmiałem się cicho- zobacz ona już gdzieś poszła , choć.
Ferni niechętnie ruszył się z miejsca.

Nic sobie nie zrobił tego że akurat niedaleko była Cesarzowa. Co prawda zaszczycił ją swoim wzrokiem ale szybko spojrzał na człowieka z którym można by powiedzieć że rozmawia.
-Może i nie znam durnowatych świąt ale to nie znaczy że stąd nie pochodzę. - Powiedział wkurzonym głosem - Mieszkam w górach - rzucił jakby chciał się wyjaśnić co byłoby do niego nie podobne.
-A Ty stąd jesteś że się mądrzysz? - Co prawda nikt by nie powiedział że ona się mądrzy ale Geniva nie umiał chyba powiedzieć czegoś bez kąśliwego słówka.

- Dobra, dobra. Przepraszam. Pochodzę z jednej z wiosek na obrzeżach.- odpowiedziała mu. Co prawda potrafiła być arogancka, ale teraz zdecydowanie bardziej wolała nie dawać po sobie poznać niczego. Niewiele osób w końcu po jej wyglądzie może się domyślać, że walczy i robi to całkiem dobrze.

-Sagrell tylko się nie ruszaj - Ostrzegłam go jednak ten jak na złość wyczuł innego wilka i musiał się ruszyć. Spadłam z jego grzbietu i wylądowałam na pupie kiedy ten wybiegł w stronę wilka który najwyraźniej rozmawiał ze swoim towarzyszem. Musiałam szybko się podnieść pomimo lekkiego bólu i pobiec za nim. Mój wilk nie za często miał okazje spotkać inne wilki dlatego gdy podbiegł do innego stanął blisko i zaczął wąchać i przyglądać się ciekawsko.
-Przepraszam za niego że tak on wbiega, ale on nic nie zrobi - Powiedziałam na jednym wdechu przybiegając do wilka i właściciela.

Nie potrafiła innym patrzeć w oczy, to było stanowczo ponad nią. Przełknęła ślinę, najwidoczniej nie zbyła rozmówczyni, a wręcz przeciwnie. Cholera, mogła pozostać cicho, udając niemą.
- Był mojej matki. - Odparła prawie bezgłośnie na pytanie o płaszcz. W sumie to była bardzo skomplikowana historia, ale to jej prywatne sprawy. W sumie to odzienie nie było zbyt ciepłe, ale temperatura jej nie przeszkadzała. Uroki nauki życia w dziczy. Ihraleine nie mogła się w ogóle rozluźnić, kontakty z kimkolwiek bardzo dobrze ścinały ją i czyniły prawie bezbronną.
- Wypada przyjść tutaj, chociaż raz w roku. - Wzruszyła i tak drętwymi ramionami. W końcu trzeba się cieszyć zimą, okresem jej wzmożonej aktywności w Ralii. Przynajmniej nikt jej tutaj nie zna, odetchnęła delikatnie. Widać było, że naprawdę dużo trzeba czasu, żeby się przyzwyczaiła do towarzystwa i rozmowy.
Właśnie w tym momencie nadleciała majestatyczna sowa... Która na dziewczynie nie zrobiła żadnego wrażenia, dopiero śnieg ją całkowicie uspokoił.

Shelan widziała Białą Sowę już wielokrotnie, ale za każdym razem ten widok wprawiał ją w taki sam dziecięcy zachwyt. Niepotrzebnie wspięła się na palce, oglądając cudowną istotę.

Gdy Sowa wylądowała, Shelan uniosła ręce w górę a z jej dłoni wystrzeliły srebrzyste ognie, które uniosły się majestatycznie w niebo i przyjęły kształt sów. Twory zaczęły latać wokół Drzewa nad głowami zgromadzonych, a Shelan uśmiechnęła się tylko lekko z nadzieją, że udało jej się nieco uświetnić wydarzenie.

Tak bardzo zapatrzyła się w górę, że prawie potknęła się o wielkiego wilka (Jeśli Mawgan chce, to może być to towarzyszący mu wilk).

Kiedy usłyszał jej odpowiedź prychnął cicho a kącik jego uniósł się lekko jakby był zadowolony. Na jedną chwilę jego wzrok został odciągnięty na bok. Przez chwilę panowała cisza i poczuł śnieg. Można powiedzieć że jest to jedna z niewielu rzeczy które lubił. Ten chłód który czuł na ciele sprawiał mu troszkę przyjemności. Po części chociaż było tu jak w górach. Kiedy znów zwrócił się w stronę Drzewa zobaczył pióro lecące w dół. Wystarczyło sięgnąc dłoń w jego stronę i już było jego
-Co to jest ? - zapytał towarzyszki nieświadom tego co złapał. Słyszał kiedyś o różnych historiach związanych białą sową ale nie wierzył w bajki a teraz ma coś podobnego w dłoni więc wolał się dowiedzieć.