Wąskie górskie ścieżki

Terenar czekał przy skraju gór, chuchając do dłoni. Pora śnieżna nadeszła szybko, jak zwykle i jeszcze nie wszyscy przyzwyczaili się do tego chłodu. Dookoła leżała gruba warstwa lśniącego, klejącego się do podeszew śniegu, skały delikatnie jaśniały szarością, a niebo było bezchmurne, delikatnie szarawe, niczym skały.
Terenar strząsnął z ramion padający prosto i leniwie biały puch. Czekał na swoich wybawców.

Wyruszyła od razu, gdy się o tym dowiedziała. Trochę czasu zajęło jej przybycie tutaj, ale w końcu nie jest aż tak blisko Stolicy, prawda? Ważne, że w końcu dotarła. Ujrzała człowieka stojącego w śniegu i strzepującego zimne drobinki z siebie. Pewnie to był ten mężczyzna, o którym jej wspominano. Terenar, chyba tak miał na imię. Podeszła do niego.
- Przepraszam, czy pan zgłosił te... hmm... zabójstwa? odezwała się do niego.

Dziewczyna przybyła jak zwykle... Znikąd, tak po prostu wyłoniła się ze śnieżnych zasp. Miała na sobie jak zwykle złoty płaszcz, w końcu nie stać ją było na lepsze odzienie. Mimo to nie narzekała na zimno, po prostu już się przyzwyczaiła do tego. Poprawiła kieszenie, w których trzymała swoje wyposażenie. Mruknęła cicho kiedy zobaczyła Terenara. Nie znosiła towarzystwa żywych istot, ale musiała się z nimi użerać, taki jej obowiązek. Postanowiła, że nie będzie wchodziła w głębsze rozmowy z obcymi jej ludźmi. Spuściła wzrok, byleby nie widzieć ich oczu. Większość istot nienawidziło jej z całego serca i jakoś już przyzwyczaiła się do tego, by unikać kontaktu z innymi. Teraz musiała tylko wykonać swoje zadanie i to ją tylko obchodziło.

*Sry, brat mnie wywala xd

Razem z Fernim doszliśmy na miejsce, wyruszyliśmy zaledwie godzinę po tym jak się o tym dowiedzieliśmy (musieliśmy pójść do chatki po ekwipunek). Na miejscu był mężczyzna i jakaś dziewczyna.
-Dzień Dobry- powiedziałem- czy to Pan napisał ogłoszenie o zabójstwie?

Zauważyła, że nie tylko ona od razu zareagowała na to ogłoszenie. Widziała tego mężczyznę na powitaniu Białej Sowy, albo przypominał jej kogoś.
Przy wypowiedzi Terenara zmarszczyła lekko brwi. Gwrdziści tu ginęli? Dlaczego dowództwo to przed pozostałymi zatajało? I czy wśród zaginionych znajdował się ktoś, kogo znała? Tyle pytań, ale prawdy dowie się chyba dopiero po wejściu do jaskini.
- Tak... Dziękujemy, postaramy się zrobić co w naszej mocy. odpowiedziała Terenarowi. W końcu zawsze podejmowała wszelkie ryzyko bez względu z czym by się ono wiązało, za wyjątkiem życia i zdrowia drugiej osoby. Szybkim ruchem zsunęła z głowy głęboki kaptur, który tylko ograniczał jej pole widzenia.

Dziewczyna podziękowała Ternarowi jakby chciała już iść, ja chciałem zadać mu jeszcze pytanie.
-Czy jest jeszcze cokolwiek o czym powinniśmy wiedzieć?-zapytałem.

Ihraleine rozejrzała się po okolicy. Szybko uświadomiła sobie jak i gdzie powinna iść, ale niestety wypadałoby zaczekać na tych dwóch, którzy tutaj przybyli. To ogłoszenie mogło oderwać ją od nudy na plantacji, z resztą chochliki mogły się nią zająć zamiast niej. Zastanawiała się czy jeszcze o coś powinna zapytać, w końcu tam ginęli gwardziści, którzy przynajmniej teoretycznie powinni być całkiem dobrze wyszkoleni.
Kaptur wciąż zakrywał twarz dziewczyny, która najwidoczniej wstydziła się swojej krwi. Przyglądała się ze spokojem na swoich towarzyszy, obaj wyglądali całkiem ludzko. Znów bycie w mniejszości, jak to dobrze znała.

Pokiwała głową na jego słowa i przy okazji strzepnęła z włosów płatki śniegu. No, to pora ruszać, szczególnie, że wiedzą teraz chyba już wszystko. Rzuciła szybkie spojrzenie w kierunku dwójki jej towarzyszy. Będzie na pewno bezpieczniej we trójkę, niż gdyby każde z nich miało wykonywać zadanie w pojedynkę.
Opatuliła się szczelniej płaszczem i ruszyła ostrożnie wąską ścieżką. No, ale jednak wypadałoby się zapoznać nieco z towarzyszami, prawda? Postać w złotym płaszczu znajdowała się jednak trochę dalej, więc na zagajenie rozmowy na razie raczej nie było mowy.
- Jak Cię zwą, panie? zaczęła rozmowę z mężczyzną.

Skierowaliśmy się w stronę ścieżki. Zapowiadała się ciekawa zabawa. W sumie upiór który zabija gwardzistów to niezły przeciwnik. Dziewczyna z mieczem zapytała mnie o imię wytrącając mnie z zamyślenia, odwróciłem się.
-Jestem Lyari, ten Wilk to Fernir-Ferni nie zwrócił na nią uwagi zajęty zlizywaniem płatków śniegu z nosa-a Pani jak się nazywa?
W sumie zawsze lepiej polować na jakieś upiory watahą niż samemu.

- Cilivren odpowiedziała mu. Potem jednak najbardziej skupiła się na podążaniu wąską ścieżynką. Trudno tu się dziwić, jeden zły ruch, brak równowagi i już by się spadło. Lubiła zwierzęta, w dzieciństwie bardzo dużo czasu spędzała w lesie, z różnymi stworzonkami, ale teraz niestety z powodu swojej pracy była uprzedzona co do części z nich. Wilków chociażby. Ale Fernir nie wyglądał zbytnio na jednego z tych, z którymi miała do czynienia na patrolu. Może z daleka, ale z bliska wydawć się mogło, że był bardziej przyjacielski i... rozumny.

Dziewczyna kroczyła spokojnie ścieżką, nasłuchując ich rozmowy. W końcu ludzie od zawsze z łatwością odnajdywali wspólne tematy, by później mordować wszystko i wszystkich. Z wolna zbliżała się do nich, ale tak by nie zwrócili na to większej uwagi. Wypadałoby wiedzieć, jakby chcieli ją zatłuc czy coś w tym guście. W dalszym ciągu miała ubrany kaptur na głowie, skupiając się na zmyśle słuchu. Z resztą wkrótce jej oczy nie będą potrzebne.
Spojrzała pod nogi, by wiedzieć jak iść. Ta droga nie wyglądała najlepiej, ale już podjęła tą misję i musi ją skończyć.

Spokojnie i bardzo ostrożnie przeszła po pękniętym lekko lodzie. Na całe szczęście nic jej się nie stało i teraz stała przy jaskini na, jak miała nadzieję, stałym terenie. Opatuliła się szczelniej płaszczem (w końcu stalowa zbroja nie grzeje, prawda?). Czekała na resztę, w razie czego w każdym momencie była gotowa do pomocy.

Spokojnie przeszedłem po pękającym lodzie, w sumie nawet nie zwróciłem na niego uwagi. Masz szczęście-idziesz dalej, nie-giniesz. Ferni też nie zaniepokoił się pękającym lodem. Doszliśmy pod jaskinię. Cili odwróciła się czekając na postać w złotym płaszczu. Płatki śniegu powoli spadały z ciemnego nieba.

- Pani, idziesz, czy nie?- spytała się dziewczyny czekającej po drugiej stronie. Nie usłycszawszy odpowiedzi od  postaci w złotym płaszczy Cilivren stwierdziła, że nie ma sensu dłużej czekać, dlatego odwróciła się i wstąpiła w głąb nieprzeniknionych ciemności wyjmując jednocześnie swą lampkę, aby oświetlić sobie drogę. Momentalnie zrobiło się chłodniej, zimny podmuch przenikał do szpiku kości. W tym momencie dziewczyna zaczęła żałować, że nie ubrała wełnianego ubrania zamiast surowej stalowej zbroi. No cóż, mówi się trudno. Coraz bardziej zagłębiała się w czeluście jaskini.